پیروان مکتب تشیع، همان گونه که از لفظ تشیع بر می آید، باید پیرو باشند و از اقدام خود سرانه بپرهیزند. لزوم امامت معصومین سلام الله علیهم برای همین است. اگر هر کدام از ما می دانستیم که در شرایط و اماکن مختلف باید چه کار کنیم، دیگر به امام و پیشوا چه حاجت داشتیم؟
در فیلم مختارنامه این موضوع به خوبی و در دو سوی مختلف نمایش داده شده است:
اول در آنجایی که مسلم بن عقیل علیه السلام پس از ورود به کوفه نیاز به کمک داشت و برخی از خواص شیعه، مثل سلیمان صرد خزاعی که خود از بانیان دعوت امام به کوفه بود، از یاری به مسلم امتناع کردند و جهاد را صرفا با اجازه ی امام مجاز دانستند، حال آنکه مسلم سفیر امام حسین سلام الله علیه و دارای اجازه از سوی ایشان بود. این اقدام یعنی سرپیچی از رأی امام و خود رأیی. یعنی من خود می دانم که الان نباید جهاد کرد و به نظر امام هم کاری ندارم. اگر چه سلیمان به ظاهر چنین نمی اندیشید و فکر می کرد دارد کار درست را انجام می دهد، اما در خفایای ذهنش چنین بود.
دیگر در قضیه رخصت خواستن مختار ثغفی رحمه الله علیه از محمد حنفیه علیه السلام جهت قیام برای قصاص قاتلین اهل بیت سلام الله علیه، چه آنکه امام سجاد سلام الله علیه امور مربوط به دم اصحاب کربلا را به عموی بزرگوار خود، محمد حنفیه علیه السلام واگذار کرده بود. چرا باید برای چنین کار واجبی اجازه گرفت؟ چه کاری بهتر و واجب تر از قصاص قاتلین اهل بیت سلام الله علیهم؟ اما مختار رحمه الله علیه شیعه ی واقعی است. هر چند می داند که این کار واجب و لازم است، اراده ی خود را به تصمیم امام زمان خویش واگذار می کند. چرا که او خود از مصالح و مفاسد ظاهری و باطنی اطلاع ندارد و باید به کسی که چنین توانایی دارد رجوع کرده، کسب تکلیف نماید.
لذا صرف درست بودن ذاتی یک عمل، جواز انجام آن در همه ی زمان ها و مکان ها نیست و برای انجام هر کار ذاتا درستی، موقعیت شناسی و لحظه شناسی لازم است.
این مقدمه را گفتم تا بحث اصلی را که وحدت مسلمانان است، مطرح کنم. شکی نیست که خلفای سه گانه، بر خلاف وصایای رسول خاتم صلوات الله علیه، حق امیر المونین و اهل بیت سلام الله علیهم را در امر خلافت غصب کرده و ظلم های بسیاری بر آن بزرگواران و جامعه ی اسلامی وارد آوردند. تاریخ را که نمی توان انکار کرد.
اما در شرایط کنونی وظیفه ی شیعه در قبال اهل سنت چیست؟ آیا توهین به نمادهای اهل سنت کار صوابی است؟ ولی فقیه حفظه الله صراحتا توهین به هر یک از نمادهای اهل تسنن را حرام اعلام کرده است. اگر ما شیعه هستیم، باید پیرو باشیم و حال در غیاب امام زمان عج الله تعالی فرجه الشریف، ولایت ما بر عهده ی ولی فقیه است و نظر او همان است که ذکر شد. مجلس عزاداری که در آن به نمادهای اهل سنت توهین و لعن شود، مجلس عزاداری نیست. مثل این که کسی برود در مجلس عزاداری شراب بخورد. اتفاقا توهین کردن به نمادهای اهل سنت حرمت بیش تری دارد، چرا که از طرفی موجب بروز شکاف میان این دو فرقه ی اسلامی می شود و کفار را شاد می کند و از طرفی موجب فشار بر شیعیان در برخی کشورهای سنی مذهب و احیانا کشتن شیعیان در این کشورها می گردد. آن روحانی یا مداحی که پشت میکروفن زبانش به لعن و توهین به نمادهای اهل سنت می چرخاند، شیعه نیست، که پیرو هوای نفس خویش است.
چند درصد افرادی که لعن و توهین می کنند، میتوانند ده دقیقه دباره ی علی سلام الله علیه سخن برانند؟ آیا این لعن و توهین ها برخاسته از حب علیست یا هوای نفس؟ اگر هدف ترویج تشیع است، به جای این قبیل کارهای زننده و قبیح، حقانیت شیعه را داد بزنید. شیعه فقیر نیست که برای اثباتش لازم باشد به پیروان سایر مذاهب فحاشی کرد. گنجینه های معارف شیعه را هیچ فرقه و مذهبی ندارد. ارتباطات عاطفی شیعه را هیچ فرقه ای ندارد. محرم و صفر سرمایه ی ارتباطی عظیم شیعه است. از این همه ظرفیت باید به نحو بهینه بهره برد، نه آنکه با بی خردی آن را به باد داد.
خوب نیست که انسان کاسه ی داغ تر از آش شود. چه کسی بیش تر از امیرالمونین سلام الله علیه در این موضوع ستم کشید و ظلم دید؟ کدام یک از ما می فهمد استخوان در گلو و خار در چشم داشتن یعنی چه؟ ایشان به خاطر حفظ امت اسلامی از جنگ داخلی و تفرقه سکوت کردند. این رفتارها را باید نصب العین خود کنیم.
من به هیچ وجه نمی گویم نسبت به دشمنان اهل بیت سلام الله علیهم اجمعین نباید بغض و کینه داشت، که معتقدم هر چه این بعض ها بیش تر باشد، انسان در درگاه الهی مقرب تر است، همان سان که فزونی حب اهل بیت سلام الله علیهم مقام انسان را بالا می برد. تولی و تبری همین است. اما نباید این سرمایه ارزشمند را با فحاشی و توهین و ... از دست داد.
در پایان به یک حدیث نبوی اشاره می کنم، باشد که حب و بغض را از کلام حضرت رسول صلوات الله علیه بیاموزیم:
من اطاعنی فقد اطاع الله و من عصانی فقد عصی الله، و من اطاع علیا فقد اطاعنی و من عصی علیا فقد عصانی .
هر کس مرا اطاعت کند خدا را اطاعت کرده است و هر که مرا نافرمانی کندخدا را نافرمانی کرده است، و کسی که علی را اطاعت کند مرا اطاعت کرده و هر که علی را نا فرمانی کند مرا نافرمانی کرده است.
