تاریخ دارد به یک تاریخ مهم نزدیک می شود. نهم ربیع الاول، تنها آغاز امامت حضرت صاحب الزمان عج الله تعالی فرجه الشریف نیست، که اولین برگ از تقویم غیبت است.
در این روز بسیار مهم زمین برای اولین بار شاهد غیبت حجت خداست. برای این که عادت کند، اول غیبت صغری رخ می دهد و کمی بعد غیبت کبری.
یا صاحب الزمان
از آن روز که رفتی، تقویم انتظارمان در زمستان غیبت گیر کرده. با آمدنت نشان بده که این بهارها و نوروز ها تقلبی بوده.
وقتی تو نیستی نه هست های ما چونان که بایدند
نه بایدها
اما نه، انگار این ماییم که نیستیم و تو در عین غیبت حاضری. تو هستی. همین جا و کنار ما. تو ما را می بینی و ما از دیدنت محرومیم. شاید آنقدر سرگرم تماشای ویترین مغازه ها شده ایم که تو را در بازار شلوغ دنیا گم کرده ایم.
حتی وقتی به یادت می افتیم، از تو دور می شویم. یادت می افتیم آنگاه که درمانده می شویم از مشکلات دنیایمان و تا سامانی می گیریم فراموشت می کنیم.
مظلومیت را از علی به ارث برده ای و غربت را از مجتبی.
وای بر ما که از امام زمانمان غافلیم و بر غافلین از امام حسین لعنت می فرستیم. بی پرده اگر بگویم، ما هنوز باورت نداریم، حتی آن هنگام که می پنداریم خیلی باورت کرده ایم...
شد ثانیه های دل در شوق عبور تو
ای صبح خدا هستیم دلتنگ ظهور تو